HIPOLITA I KAZIMIERZ GNOIŃSCY
patroni Zespołu Szkół w Siennicy
Nadanie szkole imienia Kazimierza i Hipolity Gnoińskich było szczególnym dowodem uznania zasług dyrektora Gnoińskiego oraz jego małżonki.
Miało to miejsce 27 maja 1988 r.
Kazimierz Gnoiński
Urodził się 4 września 1877 r. w Wachnówce w ziemi kijowskiej. Był synem lekarza. Uczył się w szkole w Niemirowie, a następnie w Kamieńcu Podolskim, gdzie w 1899 r. ukończył gimnazjum. Szkolne lata K. Gnoińskiego przypadały na czas najsroższej rusyfikacji, co niewątpliwie miało wpływ na kształtowanie postawy życiowej oraz osobowości przyszłego pedagoga. W 1899 r. rozpoczął studia na Uniwersytecie w Kijowie na wydziale fizyczno – matematycznym. Ukończył je w 1904 r. W czasie studiów działał w tajnych organizacjach oświatowych. W 1904 r. w Kijowie miały miejsce różne zamieszki studenckie, wielu Polaków przenosiło się do innych uczelni. Gnoiński, który w tym czasie miał za sobą wszystkie egzaminy i brakowało mu tylko dyplomu, objął stanowisko chemika w cukrowni. To praca w cukrowni, obserwowanie życia robotników – a zwłaszcza niskiej kultury w tej warstwie społecznej, ciemnoty i zacofania – skłoniły go do podjęcia pracy pedagogicznej. Uważał, że tylko systematyczny rozwój oświaty może podnieść społeczeństwo na wyższy poziom kultury i cywilizacji i realizacji tej idei poświecił całe życie. W 1906r. K. Gnoiński przybył do Warszawy. Był asystentem profesora Stanisława Kalinowskiego przy pracowni fizycznej Muzeum Przemysłu i Rolnictwa. Następnie przeszedł do pracy nauczycielskiej w szkole powszechnej przy ul. Nowy Świat. W 1908r. wyjechał do Odessy i tam zdał egzamin dyplomowy z wynikiem celującym. Kontynuował pracę jako nauczyciel szkół średnich w Warszawie. Działał także w Towarzystwie Kultury Polskiej, które organizowało kolonie letnie dla dzieci robotników. W 1922r. ożenił się z Hipolitą Joanną Selmowiczówną, nauczycielką i działaczką społeczną, która była oddaną towarzyszką życia oraz jego pracy pedagogicznej. W czasie pierwszej wojny światowej działał w wielu organizacjach niepodległościowych. 1 września 1916r. K.Gnoiński został powołany na stanowisko dyrektora Seminarium Nauczycielskiego w Siennicy i z tą placówką oświatową był związany do końca życia.
Od początku pracy w szkolnictwie wykazywała się talentem do pracy z dziećmi i młodzieżą. Jako dyrektor posiadał niezwykłe umiejętności współpracy z ludźmi o różnych charakterach i przekonaniach. Wytyczał cele i zadania realizacji i umiał zjednywać sobie ludzi. Lubił pracować z rozmachem, stąd jego udział w pracy różnych organizacji społecznych, w radzie gminy Siennicy, zaangażowanie w budowę szkół w Kośminach i Łękawicy, a w latach 1923 – 1925 został przewodniczący komitetu budowy nowego obiektu szkoły. Zarówno szeroka działalność społeczna jak i prowadzona z talentem praca pedagogiczna sprawiły, że zdobywał uznanie w środowisku lokalnym i cieszył się ogromnym autorytetem wśród uczniów. Od początku przybycia do Siennicy z dalekiej Ukrainy był zafascynowany kulturą regionalną. Gromadził informacje o gwarze, prowadził badania nad lokalnym nazewnictwem, zbierał różne zabytkowe przedmioty i stroje. W ten sposób powstało przy szkole Muzeum Regionalne, które istnieje do dziś. Jego pomysłem była idea „szkoły radosnej”, ponieważ uważał, że tylko w ten sposób można znaleźć drogę do młodzieży. Urzeczywistnieniu tego hasła służyła twórczość literacka. Były to oryginalne wiersze okolicznościowe, scenariusze imprez scenicznych.
W 1937 r. Seminarium Nauczycielskie zostało zlikwidowane, a powstało Państwowe Gimnazjum Męskie. K. Gnoiński został powołany na dyrektora tej placówki. Kierował nią do wybuchu II wojny światowej, w czasie okupacji prowadził komplety tajnego nauczania. Już w 1944r., po wyparciu okupanta z terenów Siennicy, przystąpił do organizacji placówki oświatowej, która mogła powrócić do dawnego gmachu. Wówczas szkoła w Siennicy składała się z czteroklasowego Koedukacyjnego Gimnazjum Ogólnokształcącego i dwuklasowego Liceum Pedagogicznego. Szkoła przechodziła jeszcze różne zmiany organizacyjne, ale zawsze kierował nią K. Gnoiński.
Wyrazem uznania jego szczególnych zasług było przyznanie w 1949 r. przez Ministra Oświaty nagrody za całokształt pracy pedagogicznej, a w następnym roku został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. W 1951 r. K. Gnoiński uległ wypadkowi, został potrącony przez młodocianego rowerzystę, miał wtedy 74 lata. Złamanie okazało się zgubne w skutkach dla sędziwego wiekiem pedagoga, który zmarł 12 sierpnia 1951 r. Pochowano go w ukochanej Siennicy.
Kazimierz Gnoiński był wybitnym pedagogiem, człowiekiem o szerokich horyzontach intelektualnych i ogromnej wrażliwości na sprawy społeczne. Jednocześnie osobą skromną, bardzo szczerą w swoich intencjach. Zaskarbił sobie szacunek i pamięć całej społeczności lokalnej.
Hipolita Joanna Gnoińska
Z domu Selmowiczówna, żyła w latach 1886 – 1956. Z wykształcenia była pedagogiem i bibliotekarzem. Pracy wychowawczej i pedagogicznej poświeciła 50 lat życia, z tego 35 lat w Siennicy.
W latach 1905 – 1920 pracowała w Warszawie i udzielała się także w organizacjach społecznych zajmujących się prowadzeniem kolonii dla dzieci robotników. Podczas I wojny światowej prowadziła kursy dla dorosłych. W 1920 r. przybyła do Siennicy, a w 1922 r. została żoną Kazimierza Gnoińskiego. Od tego czasu wspierała męża w jego pracy pedagogicznej, małżonkowie wspólnie podejmowali różne działania. W pierwszych latach pracowała jako nauczycielka w tzw. szkole ćwiczeń, a późnej była kierownikiem tejże szkoły. W czasie okupacji prowadziła tajną bibliotekę dla młodzieży. Po zakończeniu II wojny światowej uczył języka polskiego w Gimnazjum Ogólnokształcącym oraz pełniła funkcje wychowawcy w internacie. Po przekształceniu gimnazjum w liceum również uczył języka polskiego, a także języka rosyjskiego i prowadziła bibliotekę szkolną. W latach 1950 – 1955 w gmachu szkoły funkcjonował Dom Dziecka. H. Gnoińska zajmowała się biblioteką, organizowała czytelnictwo.
Szkoła według H. Gnoińskiej powinna rozwijać zainteresowania, kształtować aktywność w różnych dziedzinach. Ideały te realizowała poprzez różnorodne zajęcia: imprezy szkolne, wycieczki, wystawy, prowadzenie gazetek, zabawy dziecięce i przedstawienia teatralne na podstawie własnych scenariuszy. Swoje doświadczenie pedagogiczne przedstawiała w formie publikacji. Pisała artykuły do prasy oświatowej. W postaci książki wydała „Nauczanie wierszy w kl. I” oraz „Uroczystości szkolne”. Była współautorką podręcznika do nauki przyrody i geografii dla kl. III.
W uznaniu zasług w pracy oświatowej została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi. Hipolita Joanna Gnoińska w środowisku lokalnym oraz wśród dzieci i młodzieży cieszyła się ogromną sympatią, zaufaniem i poważaniem.
Ceremoniał Zespołu Szkół
W 1988 roku szkole nadano imię Kazimierza i Hipolity Gnoińskich oraz przekazano sztandar nawiązujący symboliką do sztandaru z 1916 roku, który spłonął podczas działań wojennych. Kolejny sztandar ufundowano w 2005 roku. Zmiana była związana ze zmianami ustrojowymi kraju i reorganizacją szkoły. Do ceremoniału należy również rozpoczynanie ważnych akademii hymnem państwowym.
Święto Patronów
Rokrocznie 4 marca, w dniu imienin Kazimierza, odbywa się w Zespole Szkół w Siennicy uroczysta akademia z okazji Dnia Patronów Szkoły. Jest to święto społeczności szkolnej, będące okazją do przybliżenia uczniom sylwetki Kazimierza Gnoińskiego oraz jego małżonki Hipolity.Jednym z głównych elementów uroczystości Dnia Patronów Szkoły jest ceremoniał zmiany pocztu sztandarowego. Zgromadzeni w sali gimnastycznej uczniowie i pracownicy szkoły są świadkami przekazania sztandaru Zespołu Szkół młodszym rocznikom. W tym dniu składane są kwiaty i zapalane znicze na grobach patronów, pod tablicami pamiątkowymi na terenie szkoły i w Siennickim Muzeum Szkolnym.
Uroczystościom szkolnym towarzyszy hymn szkoły, napisany w 1926 roku przez Franciszka Stolarczyka, do którego muzykę skomponował profesor Seminarium Nauczycielskiego – Józef Swatoń.
Hasło Seminarzystów
Hej, koledzy! Czas przemija!
Trzeba chwytać młode chwile,
bo ulecą jak motyle
w dal nieznaną nam!
My musimy pracą w szkole
budzić w sobie siłę ducha!
Objąć wszystkich w krąg łańcucha,
wszystkim podać dłoń!
I tak razem, i tak w zgodzie
podążajmy zwalczać cienie!
Światła wiedzy nieść promienie
do ludowych mas!
Elementem wychowania patriotycznego jest składanie kwiatów w miejscach pamięci narodowej, a także na mogiłach nauczycieli i absolwentów. W rocznicę odzyskania niepodległości oraz wybuchu drugiej wojny światowej składane są kwiaty i zapalane znicze na terenie ogrodu szkolnego – przy kamieniu upamiętniającym absolwenta i profesora Antoniego Królikowskiego oraz przy pomniku ofiar zbrodni hitlerowskich. W kwietniu 2010r. uczniowie w celu upamiętnienia zbrodni katyńskiej i tragedii smoleńskiej zasadzili przed budynkiem szkoły dąb katyński.
Najważniejsze wydarzenia z życia szkoły są odnotowywane w Kronice Zespołu Szkół.