4 marca, w dniu imienin Kazimierza, w Zespole Szkół w Siennicy obchodzony jest rokrocznie Dzień Patronów Szkoły. Młodzież przygotowuje inscenizacje, prześcigając się w pomysłach, by występ był ciekawy, przybliżał sylwetki Patronów, a jednocześnie różnił się od poprzednich.

Niewielu juz żyje ludzi pamiętających Kazimierza i Hipolitę Gnoińskich. Ci zapamiętali dwoje starszych, pochylonych wiekiem ludzi, spacerujących drogami wokół Siennicy. To ulubiony relaks wielu ludzi i dziś, gdyż okolice Siennicy w dalszym ciągu zachwycają swoją urodą.

PATRONI NASZEJ SZKOŁY byli długoletnimi nauczycielami pracującymi i mieszkającymi w Siennicy. Kazimierz Gnoiński przybył do Siennicy w 1916 r. zaproszony na stanowisko dyrektora Seminarium Nauczycielskiego, (miał wtedy lat 39), a Hipolita Selmowiczówna w 1920 r. (miała lat 34). Pobrali się w 1922 r. Odtąd całe swoje życie związali z Siennicą i jej szkołami. W 1923 r. urodziło się ich jedyne dziecko - syn Stanisław.

HIPOLITA GNOIŃSKA (1886 - 1956) urodziła się w Warszawie w biednej rodzinie rzemieślniczej. W początkach XX w uczyła już w domach robotniczych na Powiślu na tajnych kompletach. W czasie pierwszej wojny światowej pracowała na Mokotowie na kursach dla dorosłych analfabetów. W 1919 r. ukończyła Kurs Pedagogiczny dla Nauczycieli z wynikiem wyróżniającym. W tym samym czasie (w latach 1918 - 19) pracowała w Szkole Ćwiczeń przy Seminarium im. Orzeszkowej w Warszawie i uczyła na kursach dla przedszkolanek.

Latem 1918 i 1919 r. prowadziła w Siennicy kolonie dla wycieńczonych wojną dzieci warszawskich. Być może wtedy nawiązała bliższą znajomość z Kazimierzem Gnoińskim, choć nie wykluczone, że znali się jeszcze z Warszawy. W Siennicy najpierw została nauczycielką w Szkole Ćwiczeń przy Seminarium Nauczycielskim, a potem kierowniczką tej szkoły.

Szkoła ćwiczeń kierowana przez Hipolitę Gnoińską rozrosła się do pełnej siedmioklasowej szkoły powszechnej. Wykorzystywano w niej twórczo nowoczesne teorie pedagogiczne jak: metoda ośrodków zainteresowań, projektów, nauczania łącznego. Stworzono w Siennicy unikalny jednolity system kształcenia i wychowania, w którym wszechstronny rozwój dzieci stawiano na pierwszym miejscu. Wychowankowie w swoich wspomnieniach podkreślają też serdeczność i autentyczną wrażliwość Hipolity Gnoińskiej na sytuację życiową dzieci. Bardzo przejmowała się losem wychowanków, "była oddaną, wymagającą, ale i kochającą nauczycielką" napisała we wspomnieniu jedna z jej wychowanek.

Podczas okupacji niemieckiej brała udział w tajnym nauczaniu, prowadziła tajną bibliotekę dla młodzieży i dorosłych, uczyła młodzież indywidualnie i w małych grupach. Po wyzwoleniu natomiast zatrudniona została w nowo organizowanych szkołach. Jeszcze w latach 1950 - 55 prowadziła bibliotekę w siennickim domu dziecka. Zmarła w listopadzie 1956 r. Zostawiła po sobie liczne publikacje: artykuły na tematy pedagogiczne w czasopiśmie "Praca Szkolna", i w formie książkowej bardzo cenione pozycje dla uczniów i nauczycieli szkół powszechnych.

KAZIMIERZ GNOIŃSKI (1877 - 1951) pochodził z dalekiego Podola (dzisiejsza Ukraina). Jego ojcem był praktykujący w miejscowości Wachnówka lekarz Zygmunt Gnoiński. Kazimierz ukończył gimnazjum w Kamieńcu Podolskim a następnie studiował w Kijowie na wydziale fizyko - matematycznym tamtejszego uniwersytetu. Ukończył studia w roku 1904, jednak dyplom wyższej uczelni uzyskał dopiero w 1908 po złożeniu odpowiedniego egzaminu w Odessie. W 1906 r. przyjechał do Warszawy i wkrótce rozpoczął pracę nauczycielską w szkole powszechnej przy ul. Nowy Świat. Odtąd pracował jako nauczyciel szkół średnich i powszechnych. W latach 1910 - 1916 był nauczycielem w Seminarium Nauczycielskim w Ursynowie.

"Zmieniały się zastępy młodzieży, w ciągu 34 lat ponad tysiąc osób opuściło mury szkolne z dyplomem nauczycielskim. Zmieniało się także grono nauczycielskie. Jeden tylko dyrektor Kazimierz Gnoiński pozostawał niezmiennie na swej placówce w Siennicy przez 34 lata istnienia uczelni. Pełnił swe obowiązki bez przerw, urlopów, zawsze energiczny, uczynny, życzliwy zarówno w stosunku do personelu jak i do uczniów". Tak wspominał dyrektora Gnoińskiego jeden z jego współpracowników. W okresie dwudziestolecia międzywojennego siennickie seminarium nauczycielskie zdobyło sławę i ogólnopolskie uznanie z powodu osiągnięć szkoły i jej absolwentów. Zasługą dyrektora Gnoińskiego była organizacja pracy i dobór odpowiedniej kadry nauczycielskiej. Jemu też zawdzięczamy nową siedzibę szkoły. Gmach, oddany do użytku w 1926 r., służy nam do dziś. Wyposażenie szkoły: sala gimnastyczna, pracownie przedmiotowe, elektryfikacja, kanalizacja budynku, centralne ogrzewanie spowodowały niesłychaną poprawę warunków pracy i nauki. Stworzono w nich i pielęgnowano szczególny klimat wychowawczy.

Gdy w 1937 r. władze oświatowe zlikwidowały seminarium, Kazimierz Gnoiński został dyrektorem Państwowego Gimnazjum Męskiego w Siennicy. Podczas okupacji niemieckiej organizował tajne komplety w zakresie gimnazjum i liceum, a po wyzwoleniu Siennicy natychmiast przystąpił do organizowania szkoły i w konsekwencji kierował znowu placówką kształcącą nauczycieli, czyli Liceum Pedagogicznym aż do jej likwidacji w 1950 r. Kazimierz Gnoiński zmarł w sierpniu 1951 r.

Kazimierz i Hipolita Gnoińscy są pochowani na siennickim cmentarzu. Nagrobek, wyróżniający się swoją architekturą, został zaprojektowany przez absolwenta seminarium nauczycielskiego Franciszka Strynkiewicza, ówczesnego rektora Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Wzniesiono go staraniem Koła Sienniczan, zrzeszającego wychowanków i profesorów szkoły, którzy działają także dziś w organizacji Stowarzyszenie Absolwentów i Wychowanków Szkół siennickich. Kazimierz i Hipolita Gnoińscy patronują też jednej z siennickich ulic.

Opis fotografii: